Και μετά την εγχείριση;

Μετεγχειριτικά....είχα πόνο και σφίξιμο.

Ο γιατρός έβαλε ένα ένθεμα 380cc από μια τομή στη μασχάλη μήκους 6cm, κάτω από το μυ σε μια γυναίκα με αρχικό όγκο μαστού 100cc. Και το μετά πονούσε.

Το πρώτο αίσθημα που είχα, ήταν ένα βάρος στο θώρακα. Όχι, δεν ήταν από τα ενθέματα φυσικά. Ένιωθα σα να έχει περάσει φορτηγό πάνω από το θώρακα μου, σα να έχω μια τεράστια πλάκα πάνω μου. Ένιωθα σφίξιμο, βάρος, πίεση. Ανέπνεα με προσπάθεια, και δεν μπορούσα να πάρω βαθιές ανάσες. Το βήξιμο πονούσε. Ο λόξιγκας ήταν σαν κατάρα...πονούυυυυσε. Για να σηκωθώ από το κρεβάτι χρειαζόμουν βοήθεια. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, δεν μπορούσα να στηριχτώ σε αυτά, δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε το τηλεκοντρόλ, δεν μπορούσα να φτάσω τα μαλλιά μου για να τα λούσω (ούτε με όρθιο ούτε με σκυμμένο το κεφάλι). Δεν μπορούσα να ντυθώ αν και φορούσα πουκάμισα ώστε τα κουμπιά να είναι μπροστά. Επίσης, ένιωθα κούραση, νύσταζα νωρίς, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ οριζόντια.

Μια φορά το έκανα το τρίτο βράδυ..και το μετάνιωσα. Οπότε, άρχισα να κοιμάμαι σχεδόν καθιστή. Είχα βάλει στο κρεβάτι 2 μαξιλάρες από το σαλόνι, πάνω τους πλαγιαστά 3 μαξιλάρια ύπνου (2 για το κεφάλι και ένα για τη μέση) και όπως έλεγε ο φίλος μου...κοιμόμουν στο θρόνο μου.

Το σφίξιμο και το βάρος έφυγαν ως δια μαγείας την 8η μέρα. Ένιωσα εκπληκτικά. Δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν να μου φύγει τόσο ξαφνικά. Τη μια μέρα το ένιωθα την άλλη όχι. Άρχισα να κοιμάμαι οριζόντια 10 μέρες μετά την εγχείριση. Πονούσα στη μέση της νύχτας, και σηκωνόμουν για παυσίπονο, αλλά ήταν υποφερτό.

Θα έλεγα ότι ο πόνος ήταν υποφερτός από την αρχή, αλλά αυτό εξαρτάται και από το πως αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος τον πόνο. Η πίεση και το σφίξιμο στον θώρακα ήταν στιγμές αφόρητα.

Έπαιρνα αντιβίωση σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού, για προληπτικούς λόγους. Η αντιβίωση άρχισε μέσα στην κλινική, και πήρα ένα κουτί (4 μέρες). Μέσα στην κλινική άρχισα και θεραπεία με αντιφλεγμονώδη τα οποία βοηθούν και στον πόνο, και το βράδυ στην κλινική μού έδωσαν και ηρεμιστικό, αν ήθελα, για να κοιμηθώ πιο εύκολα Δεν το αρνήθηκα!!

Θυμάμαι ότι στην κλινική για να πάω στην τουαλέτα ήθελα οπωσδήποτε βοήθεια, την πρώτη φορά επιβάλλεται μια και υπάρχει ο κίνδυνος να ζαλιστείς..και το τελευταίο που χρειάζεσαι ή θέλει ο γιατρός είναι να λιποθυμίσεις και να πέσεις...

Στην κλινική επίσης, σηκώθηκα από το κρεβάτι σχετικά γρήγορα. Ο γιατρός είχε δώσει οδηγία να σηκωθώ μέσα στις επόμενες 6 ώρες. Το τήρησα αν και πονούσα. Ο λόγος που επιμένουν να σηκωθείς νωρίς είναι για να προλάβουν επιπλοκές όπως θρόμβωση και εμβολή (λόγω στάσης του αίματος, αυξάνει η πιθανότητα να πήξει μέσα στα αγγεία των ποδιών –θρόμβος, που αν ξεκολλήσει κατευθύνεται προς τα αγγεία των πνευμόνων και αυτό προκαλεί πνευμονική εμβολή). Η πνευμονική εμβολή μετεγχειριτικά σε χειρουργεία σύντομα είναι πολύ σπάνια. Οι γιατροί όμως προνοούν, οπότε θέλουν οι ασθενείς να σηκώνονται το νωρίτερο που τους είναι δυνατό. Μέσα στο 6ωρο έχει περάσει αρκετά και η δράση των φαρμάκων της αναισθησίας, οπότε είναι πιο πιθανό να μπορείς να σηκωθείς.

Επίσης, είναι σημαντικό να κατουρήσεις σύντομα. Στη διάρκεια του χειρουργείου παίρνεις υγρά με τον ορό (εγώ είχα ορό και μετά). Ε αυτά τα υγρά τα χρειάζεσαι μεν, αλλά φυσιολογικά θα δημιουργήσουν και την ανάγκη κάποια στιγμή να πας τουαλέτα. Αν δεν τη δημιουργήσουν ίσως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τους νεφρούς σου. Τις πρώτες 6 μέρες σηκωνόμουν και το βράδυ για να πάω τουαλέτα. Μετά το χειρουργείο έγινα δυσκοίλια για 4 μέρες, το οποίο είναι αναμενόμενο (όχι όμως απαραίτητο).

Θα έλεγα ότι η χειρότερη νύχτα ήταν η 7η. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πονούσα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πονούσε και η μέση και η ουρίτσα μου από τη στάση του ύπνου. Χρειάστηκα και μαξιλάρι στην κοιλιά μου για να στηρίξω τα χέρια μου που τόσες μέρες κρεμόταν στο πλάι. Πονούσε και το στομάχι μου, ίσως από τα φάρμακα που ακόμα έπαιρνα (τα αντιφλεγμονώδη) αν και πάντα συνοδευόταν από φάρμακα προστασίας του στομάχου.

Εκτός από το αίσθημα του βάρους και το σφήξιμο/πίεση που είχα στο θώρακα, το άλλο αναπάντεχο ήταν το πόσο σκληρό και πρησμένο ήταν το στήθος μου. Στην αρχή ήμουν τυλιγμένη με επίδεσμο, οπότε δεν μπορούσα να το δω. Απλά το ένιωθα σκληρό. Στεκόταν εκεί...δεν κουνιόταν, δεν συμπιεζόταν. Δεν τρόμαξα, απλά δεν το ήξερα ότι θα είναι έτσι. Την τέταρτη μετεγχειριτική μέρα πήγα στον γιατρό και μου έβγαλε τον επίδεσμο. Τότε είδα πρώτη φορά το στήθος μου. Και μου άρεσε. Δεν είχα μελανιές, ούτε ίχνος αιματώματος, αν και μπορεί να συμβεί να έχεις. Το στήθος μου ήταν απλά σκληρό. Έβγαλα λοιπόν τον επίδεσμο, και φορούσα απευθείας τον ειδικό αθλητικό στηθόδεσμο (τον οποίο φορούσα από τότε που έφυγα από την κλινική, έφυγα φορώντάς τον δηλαδή). Την ίδια μέρα ο γιατρός μου είπε να αρχίσω να βάζω στις τομές κάποια κρέμα που μου είχε συνταγογραφήσει (με βιταμίνη Α), και από την επομένη θα μπορούσα να τις βρέχω κανονικά (να κάνω μπάνιο δηλαδή κανονικά). Άρχισα να φοράω και μια ειδική ελαστική ζώνη, ακριβώς πάνω από το στήθος, ώστε να ασκεί πίεση στα ενθέματα για να κατέβουν προς τα κάτω και να τα βοηθήσει να πάρουν τη σωστή θέση. Επειδή τα δικά μου είναι κάτω από τον μυ, ο μυς ασκούσε πίεση που τα έσπρωχνε προς τα πάνω. Αυτό με τον καιρό υποχωρεί καθώς χαλαρώνει ο μυς και παίρνει την καινούρια του 'φυσική' κατάσταση ηρεμίας.

Τα ράμματα βγήκαν την 9η μέρα, οπότε ο κος Στάμπος μού έδειξε το μασάζ που θα έπρεπε να κάνω στο στήθος. 10 επαναλήψεις ειδικών κινήσεων πίεσης των μαστών, 3 φορές την ημέρα. Επίσης, θα μπορούσα να κοιμάμαι και μπρούμυτα.

Για να ανακεφαλαιώσω, η πρώτη εβδομάδα μου ήταν δύσκολη. Ο πόνος ήταν ανεκτός αλλά το σφίξιμο και η πίεση στο θώρακα σχεδόν ανυπόφορα. Τα αφόρητα όμως κράτησαν 7 μέρες, και μετά όλα ήταν καλύτερα. Η ζώνη που φορούσα επίσης με πίεζε, αλλά όταν υποχώρησε το οίδημα γινόταν όλο πιο ανεκτή. Στο τέλος της τρίτης εβδομάδας την φορούσα αλλά ξεχνούσα ότι ήταν εκεί. Η πορεία ήταν προς το καλύτερο συνέχεια. Την πρώτη εβδομάδα ένιωθα ότι οι δυσκολίες που έχω δεν θα περάσουν ποτέ.

Κι όμως δεν υπήρξε ούτε μισή φορά που σκέφτηκα ‘κακώς το έκανα’. Όχι, καλώς το έκανα. Το ήθελα πολύ, το σκεφτόμουν χρόνια. Μια δύσκολη εβδομάδα, ένας μακρύς μήνας...δεν είναι τίποτα.

Μετά την 3η εβδομάδα όλα προχωρούν γρήγορα. Προς το καλύτερο. Στις 18 μέρες έκανα το ταξίδι που έπρεπε, πήγα εξωτερικό, με αεροπλάνο, κουβάλησα με πολύ προσοχή την σχετικά ελαφριά βαλίτσα μου. Μετά τον ενάμιση μήνα, έβγαλα το αθλητικό σουτιέν, το οποίο αν και πολύ άνετο δεν παύει να ‘κούραζε’ μια και έπρεπε να το φοράω 24ώρες την μέρα. Και η ζώνη επίσης. Ο γιατρός είπε να τη φοράω ακόμα, αλλά όχι συνέχεια.

Έχω αγοράσει τα πρώτα μου ‘νέα’ εσώρουχα, και είμαι τρισευτυχισμένη μόνο που τα βλέπω. Ακόμα και το αθλητικό σουτιέν, που ίσως είναι συνδεδεμένο πιο άμεσα με την εγχείριση, μου αρέσει να το φοράω. Και επειδή είναι το πρώτο-πρώτο με το καινούριο νούμερο, αλλά και επειδή είναι πολύ άνετο. Ήθελα να κάνω αυξητική στήθους επειδή με είχε κουράσει η κατάσταση με το στήθος μου. Να μην μπορώ να φορέσω αυτό που θέλω, να μου την δίνουν τα μαγιό, μια και ακόμα και τα πιο μικρά ήταν μεγάλα. Την έκανα την εγχείριση, και είμαι πολύ χαρούμενη. Δεν περίμενα να λυθούν άλλα προβλήματα που έχω. Λύθηκε όμως το θέμα στήθους, αυτό ήταν που ήθελα, αυτό είναι που με κάνει χαρούμενη.

Η ανάρρωση από την εγχείριση που έκανα (αυξητική στήθους με τοποθέτηση κάτω από το μυ) είναι περίπου:

<> 5-7 μέρες άδεια από τη δουλειά (αν και σίγουρα εξαρτάται από την εγχείριση και τη δουλειά. Αν σηκώνεις βάρος στη δουλειά, ή η άδεια θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη ή δεν θα πρέπει να έχεις εργώδεις δραστηριότητες για 1 μήνα)

<> 3 εβδομάδες για να αρχίσεις να νιώθεις όπως πριν την εγχείριση (αν και ίσως αυτό είναι υποκειμενικό)

<>1-1,5 μήνα για να αρχίσεις γυμναστήριο

<>2-3 μήνες για να πάρει το στήθος σου φυσικό σχήμα, αν και είναι σκληρό για 1,5-2 εβδομάδες, ανάλογα πάντα με το πόσο είχες πριν, πόσο μεγάλο ένθεμα έβαλες, και που το έβαλες

<>7-12 μήνες, λένε ότι χρειάζεται για να πάρει το στήθος την τελική του μορφή.

Η ανάρρωση εξαρτάται τόσο από τον ασθενή, όσο και από την επέμβαση. Η τοποθέτηση του ενθέματος κάτω από το μυ με τομή στην υπομάστιο πτυχή απαιτεί μακρύτερο χρόνο ανάρρωσης σχετικά με την τοποθέτηση του ενθέματος επάνω από τον μυ (κάτω από τον μαζικό αδένα) με τομή στην υπομάστιο (αυτό απλά μπορεί να εξηγηθεί από το ότι ο τραυματισμένος από την εγχείριση μυς χρειάζεται περισσότερο χρόνο να αναρρώσει - γυρίσει στην αρχική του λειτουργικότητα σε σχέση με το δέρμα και το μαζικό αδένα).

Σχετικά με τη σεξουαλική δραστηριότητα, θα έλεγα ότι από άποψη 'ικανότητας' ισχύει ό,τι και για το γυμναστήριο ή και πιο σύντομα (3η εβδομάδα) αν βλέπεις ότι μπορείς, ότι δεν πονάς και δεν κουράζεσαι. Όμως πέρα από την 'ικανότητα' είναι σημαντικό το πότε η γυναίκα θα νιώσει άνετα με τη νέα της εμφάνιση, με τις ουλές που επουλώνονται (αν είναι ορατές), με το στήθος που είναι σκληρό τον πρώτο καιρό κτλ.

Προσωπικά θα έλεγα ότι μετά τον πρώτο μήνα η βελτίωση ήταν ταχύτατη, και μετά τον 2ο μήνα είχα σχεδόν 'ξεχάσει' ότι έκανα την αυξητική. Σίγουρα όμως εξαρτάται από τον άνθρωπο (κάποιες γυναίκες έχουν καλύτερη ανοχή στον πόνο, κάποιες λιγότερη), από το είδος της επέμβασης (κάτω ή επάνω από το μυ), και από το αν υπάρξουν επιπλοκές (οι οποίες είναι σπάνιες, αλλά σίγουρα θα μεγαλώσουν την περίοδο ανάρρωσης).