Καλησπέρα
Είμαι 27 ετών και έχω πάρει την απόφαση να προχωρήσω σε επέμβαση αυξητικής στήθους. Εδώ και κάποιες εβδομάδες έχω ξεκινήσει τη διαδικασία να ψάξω να βρω σχετικές πληροφορίες και φυσικά γιατρό, καθώς δεν έχω κάποια κοντινή μου γνωστή που να έχει υποβληθεί σε παρόμοια επέμβαση. Μέχρι στιγμής η πληροφόρησή που έχω είναι μέσω internet και από φίλους που μου μεταφέρουν εμπειρίες γνωστών τους ατόμων. Ψάχνοντας, λοιπόν, έτυχε να βρεθώ στο συγκεκριμένο ιστοχώρο και πρέπει να ομολογήσω ότι όσα αναφέρονται αντιπροσωπεύουν την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Για την ακρίβεια νιώθω αρκετά μπερδεμένη και κυρίως φοβισμένη, καθώς δεν ξέρω τι να περιμένω από μια τέτοια επέμβαση. Ο φίλος μου με στηρίζει απόλυτα σε αυτή την απόφαση, αλλά το να μοιραστώ τις ανησυχίες μου με κάποιο άτομο που έχει περάσει από αυτή τη διαδικασία θα με ανακούφιζε αρκετά. Έτσι αποφάσισα να απευθυνθώ σε αυτό το email. Μέχρι στιγμής, έχω κανονίσει 2 συναντήσεις με πλαστικούς χειρουργούς: τον κ. Μ.Λ* (γνωρίζω γυναίκα που έκανε επέμβαση με επιτυχία, αλλά μου φαίνεται ακριβούτσικος αφού χρεώνει 6.000 ευρώ) και τον Θ.Β* (γνωστό όνομα και μου έχουν πει ότι προσεγγίζει αρκετά ανθρώπινα την κάθε υποψήφια). Για άλλους δυστυχώς δεν έχω συστάσεις. Από διάφορα site έχω βρει πληροφορίες και για άλλους, αλλά κατά πόσο μπορώ να τους εμπιστευθώ? Βασικά, αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι η διαδικασία της επέμβασης και το μετεγχειριτικό στάδιο με ότι αυτό συνεπάγεται. Πόσο επίπονη είναι η επέμβαση, πόσο διάστημα χρειάζεται για να αναρρώσω, θα πονάω μετά, ποιες είναι οι επιπλοκές που μπορούν να προκύψουν. Εάν μπορούσατε να με κατατοπίσετε σχετικά θα το εκτιμούσα αφάνταστα
Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007
Από Cinderela - αυξητική στήθους
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Καλησπέρα Cinderela,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι πολύ τόσο που επικοινώνησες όσο και για την απόφαση που πήρες. Δε μας δίνεις κανένα στοιχείο βέβαια για τους λόγους που θέλεις να κάνεις αυξητική στήθους, αλλά ίσως δεν θέλεις ακόμα να το μοιραστείς αυτό.
Η διαδικασία εύρεσης πληροφοριών και γιατρού είναι ‘παράξενη’. Από τη μια σκέφτεσαι την επέμβαση και πόσο τη θέλεις, από την άλλη σε φοβίζει και αγχώνει το άγνωστο της επέμβασης και του γιατρού. Προσωπικά δυσκολεύτηκα να καταλήξω σε γιατρό...απλούστατα επειδή δεν με ικανοποιούσαν και τελικά έπρεπε να επισκεφτώ αρκετούς.
Όταν ήμουν στη διαδικασία εύρεσης γιατρού είχα βάλει κάποιες προϋποθέσεις τις οποίες ο γιατρός μου θα έπρεπε να ικανοποιεί:
1. Να είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Πλαστικής Επανορθωτικής και Αισθητικής Χειρουργικής (ΕΕΠΑΧ). http://www.hespras.gr/elxis/index.php?option=com_mtree&Itemid=75 Εδώ μπορείς να βρεις αλφαβητικά τα μέλη της ΕΕΠΑΧ.
Μόνο οι πλαστικοί χειρουργοί που είναι εγγεγραμμένα μέλη της εταιρείας αυτής είναι ‘εξουσιοδοτημένα’ να κάνουν επεμβάσεις αισθητικής πλαστικής.
2. Να είναι μέλος του ιατρικού συλλόγου του νομού μου. Αυτό σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να ασκεί το ιατρικό επάγγελμα στο νομό μου.
Πχ. γιατροί γραμμένοι στον ιατρικό σύλλογο του νομού Έβρου δεν έχουν το δικαίωμα να ασκούν το επάγγελμα στο νομό Κυκλάδων (με εξαίρεση ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως πχ επείγουσα ιατρική πράξη του γιατρού από τον Έβρο ελλείψει ειδικού ιατρού στις Κυκλάδες ή αν ο γιατρός του Έβρου έχει εξειδικευμένες γνώσεις που χρειάζονται και δεν έχει κάποιος ιατρός στις Κυκλάδες κτλ).
Το τηλέφωνο του ιατρικού συλλόγου του νομού σου μπορείς να το πάρεις από τις πληροφορίες καταλόγου, και έχεις δικαίωμα να ρωτήσεις προκειμένου να ελέγξεις αν συγκεκριμένος γιατρός είναι μέλος του. Επίσης, νομίζω όλοι ο ιατρικοί σύλλογοι έχουν sites όπου μπορείς να βρεις ποιοι γιατροί είναι γραμμένοι (μπορείς να αναζητήσεις για ‘ιατρικός σύλλογος Αθηνών’ ας πούμε).
3. Να έχει ορθή επαγγελματική στάση. Αυτό για μένα σημαίνει να είναι ευγενικός και προσιτός, να με κάνει να αισθανθώ άνετα, να μη με προσβάλλει με ΚΑΝΕΝΑΝ τρόπο, να μου δώσει την ευκαιρία να λύσω τις απορίες μου, να μου εξηγήσει ξεκάθαρα τις απόψεις του, να είναι ειλικρινής και ξεκάθαρος με το οικονομικό, να με εξετάσει, να συζητήσει αυτό που θέλω εγώ, να είναι σοβαρός.
Ξέρω αυτά διαβάζονται πολλά. Αν το καλοσκεφτείς όμως, δεν είναι παρά τα απαραίτητα που πρέπει να έχουν οι γιατροί, ιδίως αν πρόκειται να αφεθεί κάποιος στα χέρια τους χωρίς να υπάρχει θέμα ζωής ή θανάτου.
Η αυξητική στήθους είναι μια επέμβαση που δίνει πολύ χαρά στη γυναίκα που το αποφασίζει και είναι συνειδητοποιημένη. Είναι όμως κάτι έξτρα. Δεν είναι θεραπευτική πράξη όταν γίνεται για λόγους αισθητικής κι όχι για λόγους αποκατάστασης.
Έτσι, με δυσαρέστησε ο γιατρός που άργησε στο ραντεβού 1,5 ώρα και δεν με ενημέρωσε. Και ενώ θα το 'ξεχνούσα', το γεγονός ότι ο ίδιος γιατρός ΔΕΝ ΜΕ ΕΞΈΤΑΣΕ αλλά απλά με κοίταξε, με έκανε να τον απορρίψω.
Με δυσαρέστησε ο γιατρός που κάπνιζε ενώ μιλούσαμε. Ο ίδιος επίσης δε με ρώτησε τι θέλω εγώ, τι περιμένω από αυτή την επέμβαση. Μου είπε ‘τόσο θα σου βάλω, και έτσι θα στο βάλω, και μόνο τόσο κάνει’ και αυτό. Ε...δεν είναι τόσο απλό. Αν θέλει να βάλει τόσο, ας το βάλει στον εαυτό του.
Με δυσαρέστησε ο γιατρός που ήταν ασυνεπής στην επικοινωνία. Μια οι εκλογές, μια άδεια. Μού είπε ‘είναι οι εκλογές και θα λείπω 10 μέρες’ κι έτσι το 2ο ραντεβού έπρεπε να αργήσει. Οκ, αλλά τα ραντεβού και το πότε θα γίνει η επέμβαση πρέπει να βολεύει και τον ασθενή (εγώ λόγω κάποιου ταξιδιού που έπρεπε να κάνω, είχα χρονικό περιθώριο και πίεση).
Με δυσαρέστησε ο γιατρός που μου πρότεινε να κατέβω Αθήνα να εγχειριστώ και την ίδια μέρα να πετάξω για Θεσσαλονίκη. Την επομένη δε, θα έπρεπε να πάω στο ιατρείο που έχει στη Θεσσαλονίκη και κάποιοι εκεί θα μου έβγαζαν τις παροχετεύσεις. Έχω κάνει ήδη μια εγχείριση, για θέμα υγείας στα 19 μου και δεν θεωρώ ότι είναι και πολύ εύκολο να ταξιδεύεις 10 ώρες αφού περνάς τις πόρτες του χειρουργείου και με τις παροχετεύσεις παραμάσχαλα, απλά επειδή κάποιος θέλει να απλοποιεί την κατάσταση και ίσως να κερδίζει χρήματα.
Όλα αυτά με δυσαρέστησαν. Αυτά που ζητούσα τα βρήκα στον κο Στάμπο, που έχει ιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Συχνά σκέφτομαι, ότι ίσως κάποιος θεωρήσει ότι είμαι βαλτή από τον κο Στάμπο για να τον διαφημίζω. Όμως ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ. Απλά, ο γιατρός αυτός με ικανοποίησε τόσο πολύ και είναι τόσο εντάξει σε κάθε επίσκεψη και λίγο πριν το χειρουργείο, που πραγματικά ‘τον αγαπώ’ (αυτό είναι μεταφορά του αμερικανικού love you man!...).
Θεωρώ λοιπόν σημαντικό ο γιατρός πρώτα να ικανοποιεί τα δικά σου θέλω και τις δικές σου απαιτήσεις, και μετά να λάβεις υπόψη το οικονομικό.
Μια από τις τιμές που άκουσα εγώ είχε 2.500 ευρώ διαφορά, προς τα λιγότερα, από αυτά που τελικά έδωσα. Δεν είμαι ευκατάστατη. Όμως αποφάσισα να κάνω αυτήν την εγχείριση και θα την έκανα όπως έπρεπε. Ο γιατρός που μου ζήτησε τα λιγότερα ήταν αυτός που κάπνιζε, μου δήλωσε τι θέλει να κάνει, και αυτά. Ε..δε μου άρεσε.
Βέβαια, η τιμή των 6.000 ευρώ μου φάνηκε μεγάλη. Οι τιμές που άκουσα εγώ ήταν από 2.500 μέχρι 5000 ευρώ, μαζί με τα έξοδα του αναισθησιολόγου και της κλινικής.
Στην τιμή της αυξητικής στήθους περιλαμβάνονται
-το κόστος των ενθεμάτων (από 500-1500 ευρώ περίπου ανάλογα με το μέγεθος, το αν είναι στρογγυλά ή ανατομικά, λεία ή τραχείας επιφάνειας, από τη μάρκα κτλ)
-το κόστος της κλινικής (εξετάσεις και παραμονή. Όπως καταλαβαίνεις αν ένας γιατρός σου πει ότι δεν θα διανυκτερεύσεις στην κλινική ή σου ζητήσει να κάνεις τις εξετάσεις μόνη σου, αυτό επηρεάζει την τιμή. Οι εξετάσεις κάνουν 200-250 ευρώ, που συμπεριλαμβάνονται στην τιμή της κλινικής όταν έχεις παραμονή)
-το κόστος της αγωγής που θα λάβεις στην κλινική
-η αμοιβή του αναισθησιολόγου (500-800 ευρώ)
-όλες οι επισκέψεις μετά την εγχείριση (θα χρειαστούν 3-5 τουλάχιστον
-η αμοιβή του γιατρού (1000-4000 ευρώ).
Θα έλεγα, αν δεν σε ικανοποιεί κάποιος γιατρός, μην τον προτιμήσεις απλά επειδή είναι ο πιο οικονομικός. Αν αυτός που σε ικανοποιεί περισσότερο είναι ο ακριβότερος και δεν θέλεις ή δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά, βρες τη χρυσή τομή. Δηλαδή, βρες κάποιον που σε ικανοποιεί αρκετά και δεν είναι έξω από τα οικονομικά σου όρια.
Από γιατρούς της Αθήνας, έχω ακούσει για τον κο Καποσίτα, και τον κο Ιωαννίδη. Συγκεκριμένα έχω ακούσει ότι είναι πολύ προσιτοί και έμπειροι. Ο κος Καποσίτας ίσως ασχολείται και με νέες μεθόδους.
Τώρα, σχετικά με το ότι είσαι μπερδεμένη και φοβισμένη.
Είναι πολύ σημαντικό που έχεις τη στήριξη του φίλου σου. Είναι σημαντικό, βασικό και υπέροχο.
Όσο για το τι να περιμένεις, εξαρτάται από την επέμβαση που θα κάνεις, και εδώ θα βοηθούσε να δώσεις κάποιες πληροφορίες για το πως είσαι και τι θέλεις να αποκτήσεις. Όπως λέω στο site είμαι 1,71 cm, με θώρακα 75 cm, είχα περιφέρεια στήθους 86 cm που αντιστοιχούσε σε 70ΑΑ ή 0. Και από τις φωτογραφίες φαίνεται ότι είχα τόσο μικρό στήθος που ...δεν είχα. Και ο θώρακας μου είναι στενός και λεπτός.
Από την έρευνα που είχα κάνει, είχα καταλήξει να βάλω τα ενθέματα κάτω από τον μυ (μείζωνας θωρακικός) και με τομή από τη μασχάλη.
Αποφάσισα αυτόν τον τρόπο, επειδή είχα διαβάσει ότι σε γυναίκες με λεπτό θώρακα και μικρό στήθος είναι πιθανό τα ενθέματα να είναι διακριτά (να φαίνονται ή να γίνονται αντιληπτά με την αφή) όταν μπαίνουν κάτω από τον αδένα (μαζικό αδένα, δηλαδή πάνω από το μυ).
Επίσης, από πριν και μετά φωτογραφίες που είχα δει, γυναικών με το δικό μου αρχικό μέγεθος που είχαν κάνει την τομή στην πτυχή κάτω από το στήθος (υπομάστιος πτυχή), έβλεπα ότι οι τομές φαίνονται. Κι επειδή η ουλή που έχω από την άλλη επέμβαση δεν μου πολυαρέσει, σκέφτηκα ότι αν γενικά δεν κάνω καλές πληγές, καλύτερα να τις κάνω κάπου που δεν θα φαίνονται.
Αρχικά λοιπόν είχα πάρει αυτή την απόφαση: Κάτω από τον μυ, τομή από τη μασχάλη, μέγεθος 3άρι ή όσο περισσότερο γίνεται ώστε να είμαι αναλογική.
Μετά από επισκέψεις στους 3 πρώτους γιατρούς όμως...άρχισα να αμφιβάλλω για την απόφασή μου. Και οι 3 μου πρότειναν κάτω από τον αδένα και με τομή στην υπομάστιο. Άρχισα να το ξαναψάχνω.
Στο μεταξύ επισκέφτηκα και τον κο Στάμπο, ο οποίος μου πρότεινε ακριβώς αυτό που ήθελα αρχικά (κάτω από το μυ, από τη μασχάλη). Έλα όμως που εγώ τώρα ήμουν ξανά σε....κρίση!
Διάβασα κάπου ότι αν πάει κάτι στραβά, αν ας πούμε έχεις κάποια επιπλοκή, και χρειαστεί να ξαναεγχειριστείς, τότε ο γιατρός υποχρεωτικά πρέπει να μπει από την υπομάστιο. Επομένως, αν έχεις κάνει την αυξητική από τη μασχάλη και πρέπει να ξαναεγχειριστείς για επιπλοκή, θα αποκτήσεις και τομή κάτω από τον μαστό. Ψάχνοντας, βρήκα ένα ιατρικό άρθρο, το οποίο έλεγε για διόρθωση επιπλοκής αυξητικής από την αρχική τομή της μασχάλης. Έλεγε δηλαδή ότι είναι δυνατό να μπει ο γιατρός ξανά από την τομή στη μασχάλη.
Όταν κανονίσαμε την εγχείριση με τον κο Στάμπο, του είπα ότι θέλω να γίνει κάτω από το μυ (όπως μου σύστησε κι εκείνος), και από την υπομάστιο. Εκείνος εξακολουθούσε να συστήνει την τομή από τη μασχάλη, αλλά μού είπε ότι αν θέλω την τομή στην υπομάστιο θα την κάνει εκεί.
Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα (αυτά γίνονται τη μέρα πριν). Και στο τελευταίο τηλεφώνημά μας, του είπα ότι αποφάσισα να τον εμπιστευτώ και σε αυτό, και θα ήθελα να κάνει την τομή εκεί που θεωρεί καλύτερα. Μου πρότεινε να τον επισκεφτώ στο ιατρείο του αν έχω κάτι επιπλέον που θέλω να συζητήσω....αλλά με είχε καλύψει.
Τελικά έκανα την εγχείριση με τομές από τη μασχάλη. Χαίρομαι πολύ που εμπιστεύτηκα τον κο Στάμπο και σε αυτό αντί να επιμένω για την υπομάστιο. Βλέποντας τώρα το στήθος μου, βλέπω ότι οι υπομάστιες πτυχές φαίνονται. Επίσης, οι τομές που επουλώνονται περνούν διάφορες φάσεις. Πιστεύω ότι αν έβλεπα το στήθος που πάντα ήθελα με τις τομές από κάτω, θα ήταν τραυματικό για μένα, τουλάχιστον μέχρι οι ουλές να αποκτήσουν το χρώμα του δέρματος. Επίσης, ίσως να με ενοχλούσε ο στηθόδεσμος, τις πρώτες μέρες τουλάχιστον, καθώς θα ακουμπούσε στις τομές .
2 μήνες μετά την εγχείριση, οι τομές μου είναι λεπτές αλλά ερυθρές. Στη μασχάλη όπου είναι, δεν με ενοχλούν καθόλου, δεν τις βλέπω, δεν πονάω, δεν έχουν τριβή, τίποτα. Βλέπω στον καθρέφτη το στήθος μου και αυτόματα χαμογελώ. Χαίρομαι τόσο με το αποτέλεσμα, και πιστεύω ότι αν έβλεπα κάτω από τους μαστούς τις ουλές, δεν θα μού άρεζε.
Μετεγχειριτικά....είχα πόνο και σφίξιμο Ο γιατρός έβαλε ένα ένθεμα 380cc από μια τομή στη μασχάλη μήκους 6cm, κάτω από το μυ σε μια γυναίκα με αρχικό όγκο μαστού 100cc. Και το μετά πονούσε. Το πρώτο αίσθημα που είχα, ήταν ένα βάρος στο θώρακα. Όχι, δεν ήταν από τα ενθέματα φυσικά. Ένιωθα σα να έχει περάσει φορτηγό πάνω από το θώρακα μου, σα να έχω μια τεράστια πλάκα πάνω μου. Ένιωθα σφίξιμο, βάρος, πίεση. Ανέπνεα με προσπάθεια, και δεν μπορούσα να πάρω βαθιές ανάσες. Το βήξιμο πονούσε. Ο λόξυγγας ήταν σαν κατάρα...πονούυυυυσε. Για να σηκωθώ από το κρεβάτι χρειαζόμουν βοήθεια. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα χέρια μου, δεν μπορούσα να στηριχτώ σε αυτά, δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε το τηλεκοντρόλ, δεν μπορούσα να φτάσω τα μαλλιά μου για να τα λούσω (ούτε με όρθιο ούτε με σκυμμένο το κεφάλι). Δεν μπορούσα να ντυθώ αν και φορούσα πουκάμισα ώστε τα κουμπιά να είναι μπροστά. Επίσης, ένιωθα κούραση, νύσταζα νωρίς, και δεν μπορούσα να κοιμηθώ οριζόντια. Μια φορά το έκανα το τρίτο βράδυ..και το μετάνιωσα. Οπότε, άρχισα να κοιμάμαι σχεδόν καθιστή. Είχα βάλει στο κρεβάτι 2 μαξιλάρες από το σαλόνι, πάνω τους πλαγιαστά 3 μαξιλάρια ύπνου (2 για το κεφάλι και ένα για τη μέση) και όπως έλεγε ο φίλος μου...κοιμόμουν στο θρόνο μου.
Το σφίξιμο και το βάρος έφυγαν ως δια μαγείας την 8η μέρα. Ένιωσα εκπληκτικά. Δεν καταλάβαινα πως είναι δυνατόν να μου φύγει τόσο ξαφνικά. Τη μια μέρα το ένιωθα την άλλη όχι.
Άρχισα να κοιμάμαι οριζόντια 10 μέρες μετά την εγχείριση. Πονούσα στη μέση της νύχτας, και σηκωνόμουν για παυσίπονο, αλλά ήταν υποφερτό. Θα έλεγα ότι ο πόνος ήταν υποφερτός από την αρχή, αλλά αυτό εξαρτάται και από το πως αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος τον πόνο. Η πίεση και το σφίξιμο στον θώρακα ήταν στιγμές αφόρητα.
Έπαιρνα αντιβίωση σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού, για προληπτικούς λόγους. Η αντιβίωση άρχισε μέσα στην κλινική, και πήρα ένα κουτί (4 μέρες). Μέσα στην κλινική άρχισα και θεραπεία με αντιφλεγμονώδη τα οποία βοηθούν και στον πόνο, και το βράδυ στην κλινική μού έδωσαν και ηρεμιστικό, αν ήθελα, για να κοιμηθώ πιο έυκολα. Δεν το αρνήθηκα!!
Θυμάμαι ότι στην κλινική για να πάω στην τουαλέτα ήθελα οπωσδήποτε βοήθεια, την πρώτη φορά επιβάλλεται μια και υπάρχει ο κίνδυνος να ζαλιστείς..και το τελευταίο που χρειάζεσαι ή θέλει ο γιατρός είναι να λιποθυμίσεις και να πέσεις... Στην κλινική επίσης, σηκώθηκα από το κρεβάτι σχετικά γρήγορα. Ο γιατρός είχε δώσει οδηγία να σηκωθώ μέσα στις επόμενες 6 ώρες. Το τήρησα αν και πονούσα.
Ο λόγος που επιμένουν να σηκωθείς νωρίς είναι για να προλάβουν επιπλοκές όπως θρόμβωση και εμβολή (λόγω στάσης του αίματος, αυξάνει η πιθανότητα να πήξει μέσα στα αγγεία των ποδιών –θρόμβος, που αν ξεκολλήσει κατευθύνεται προς τα αγγεία των πνευμόνων και αυτό προκαλεί πνευμονική εμβολή). Η πνευμονική εμβολή μετεγχειριτικά σε χειρουργία σύντομα είναι πολύ σπάνια. Οι γιατροί όμως προνοούν, οπότε θέλουν οι ασθενείς να σηκώνονται το νωρίτερο που τους είναι δυνατό. Μέσα στο 6ωρο έχει περάσει αρκετά και η δράση των φαρμάκων της αναισθησίας, οπότε είναι πιο πιθανό να μπορείς να σηκωθείς. Επίσης, είναι σημαντικό να κατουρήσεις σύντομα. Στη διάρκεια του χειρουργείου παίρνεις υγρά με τον ορό (εγώ είχα ορό και μετά). Ε αυτά τα υγρά τα χρειάζεσαι μεν, αλλά φυσιολογικά θα δημιουργήσουν και την ανάγκη κάποια στιγμή να πας τουαλέτα. Αν δεν τη δημιουργήσουν ίσως υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τους νεφρούς σου
Τις πρώτες 6 μέρες σηκωνόμουν και το βράδυ για να πάω τουαλέτα. Μετά το χειρουργείο έγινα δυσκοίλια για 4 μέρες, το οποίο είναι αναμενόμενο (όχι όμως απαραίτητο).
Θα έλεγα ότι η χειρότερη νύχτα ήταν η 7η. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πονούσα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, πονούσε και η μέση και η ουρίτσα μου από τη στάση του ύπνου. Χρειάστηκα και μαξιλάρι στην κοιλιά μου για να στηρίξω τα χέρια μου που τόσες μέρες κρεμόταν στο πλάι. Πονούσε και το στομάχι μου, ίσως από τα φάρμακα που ακόμα έπαιρνα (τα αντιφλεγμονώδη) αν και πάντα συνοδευόταν από φάρμακα προστασίας του στομάχου.
Εκτός από το αίσθημα του βάρους και το σφήξιμο/πίεση που είχα στο θώρακα, το άλλο αναπάντεχο ήταν το πόσο σκληρό και πρησμένο ήταν το στήθος μου. Στην αρχή ήμουν τυλιγμένη με επίδεσμο, οπότε δεν μπορούσα να το δω. Απλά το ένιωδα σκληρό. Στεκόταν εκεί...δεν κουνιόταν, δεν συμπιεζόταν. Δεν τρόμαξα, απλά δεν το ήξερα ότι θα είναι έτσι.
Την τέταρτη μετεγχειριτική μέρα πήγα στον γιατρό και μου έβγαλε τον επίδεσμο. Τότε είδα πρώτη φορά το στήθος μου. Και μου άρεσε. Δεν είχα μελανιές, ούτε ίχνος αιματώματος, αν και μπορεί να συμβεί να έχεις. Το στήθος μου ήταν απλά σκληρό. Έβγαλα λοιπόν τον επίδεσμο, και φορούσα απευθεία τον ειδικό αθλητικό στηθόδεσμο (τον οποίο φορούσα από τότε που έφυγα από την κλινική, έφυγα φορώντάς τον δηλαδή). Την ίδια μέρα ο γιατρός μου είπε να αρχίσω να βάζω στις τομές κάποια κρέμα που μου είχε συνταγογραφήσει (με βιταμίνη Α), και από την επομένη θα μπορούσα να τις βρέχω κανονικά (να κάνω μπάνιο δηλαδή κανονικά). Άρχισα να φοράω και μια ειδική ελαστική ζώνη, ακριβώς πάνω από το στήθος, ώστε να ασκεί πίεση στα ενθέματα για να κατέβουν προς τα κάτω και να τα βοηθήσει να πάρουν τη σωστή θέση. Επειδή τα δικά μου είναι κάτω από τον μυ, ο μυς ασκούσε πίεση που τα έσπρωχνε προς τα πάνω. Αυτό με τον καιρό υποχωρεί καθώς χαλαρώνει ο μυς και παίρνει την καινούρια του 'φυσική' κατάσταση ηρεμίας
Τα ράμματα βγήκαν την 9η μέρα, οπότε ο κος Στάμπος μού έδειξε το μασάζ που θα έπρεπε να κάνω στο στήθος. 10 επαναλήψεις ειδικών κινήσεων πίεσης των μαστών, 3 φορές την ημέρα. Επίσης, θα μπορούσα να κοιμάμαι και μπρούμητα.
Για να ανακεφαλαιώσω, η πρώτη εβδομάδα μου ήταν δύσκολη. Ο πόνος ήταν ανεκτός αλλά το σφίξιμο και η πίεση στο θώρακα σχεδόν ανυπόφορα. Τα αφόρητα όμως κράτησαν 7 μέρες, και μετά όλα ήταν καλύτερα. Η ζώνη που φορούσα επίσης με πίεζε, αλλά όταν υποχώρησε το οίδημα γινόταν όλο πιο ανεκτή. Στο τέλος της τρίτης εβδομάδας την φορούσα αλλά ξεχνούσα ότι ήταν εκεί. Η πορεία ήταν προς το καλύτερο συνέχεια. Την πρώτη εβδομάδα ένιωθα ότι οι δυσκολίες που έχω δεν θα περάσουν ποτέ. Κι όμως δεν υπήρξε ούτε μισή φορά που σκέφτηκα ‘κακώς το έκανα’. Όχι, καλώς το έκανα. Το ήθελα πολύ, το σκεφτόμουν χρόνια. Μια δύσκολη εβδομάδα, ένας μακρύς μήνας...δεν είναι τίποτα. Μετά την 3η εβδομάδα όλα προσωρούν γρήγορα. Προς το καλύτερο. Στις 18 μέρες έκανα το ταξίδι που έπρεπε, πήγα εξωτερικό, με αεροπλάνο, κουβάλησα με πολύ προσοχή την σχετικά ελαφριά βαλίτσα μου. Μετά τον ενάμιση μήνα, έβγαλα το αθλητικό σουτιέν, το οποίο αν και πολύ άνετο δεν παύει να ‘κούραζε’ μια και έπρεπε να το φοράω 24ώρες την μέρα. Και η ζώνη επίσης. Ο γιατρός είπε να τη φοράω ακόμα, αλλά όχι συνέχεια. Έχω αγοράσει τα πρώτα μου ‘νεά’ εσώρουχα, και είμαι τρισευτυχισμένη μόνο που τα βλέπω. Ακόμα και το αθλητικό σουτιέν, που ίσως είναι συνδεδεμένο πιο άμεσα με την εγχείριση, μου αρέσει να το φοράω. Και επειδή είναι το πρώτο-πρώτο με το καινούριο νούμερο, αλλά και επειδή είναι πολύ άνετο.
Ήθελα να κάνω αυξητική στήθους επειδή με είχε κουράσει η κατάσταση με το στήθος μου. Να μην μπορώ να φορέσω αυτό που θέλω, να μου την δίνουν τα μαγιό, μια και ακόμα και τα πιο μικρά ήταν μεγάλα. Την έκανα την εγχείριση, και είμαι πολύ χαρούμενη. Δεν περίμενα να λυθούν άλλα προβλήματα που έχω. Λύθηκε όμως το θέμα στήθους, αυτό ήταν που ήθελα, αυτό είναι που με κάνει χαρούμενη.
Η ανάρρωση από την εγχείριση είναι περίπου:
<> 5-7 μέρες άδεια από τη δουλειά (αν και σίγουρα εξαρτάται από την εγχείριση και τη δουλειά. Αν σηκώνεις βάρος στη δουλειά, ή η άδεια θα πρέπει να είναι μεγαλύτερη ή δεν θα πρέπει να έχεις εργώδεις δραστηριότητες για 1 μήνα)
<> 3 εβδομάδες για να αρχίσεις να νιώθεις όπως πριν την εγχείριση (αν και ίσως αυτό είναι υποκειμενικό)
<>1-1,5 μήνα για να αρχίσεις γυμναστήριο
<>2-3 μήνες για να πάρει το στήθος σου φυσικό σχήμα, αν και είναι σκληρό για 1,5-2 εβδομάδες, ανάλογα πάντα με το πόσο είχες πριν, πόσο μεγάλο ένθεμα έβαλες, και που το έβαλες
<>7-12 μήνες, λένε ότι χρειάζεται για να πάρει το στήθος την τελική του μορφή.
Προσωπικά δεν είχα καμία επιπλοκή, μέχρι τώρα τουλάχιστον. Παρ’όλα αυτά, ανησυχούσα μετά την εγχείριση, μήπως αυτό και μήπως εκείνο. Οι μαστοί δεν μου φαινόταν ίδιοι, και δεν ήξερα –ακόμα δεν ξέρω-πως θα εξελιχθούν οι ουλές μου, αν και προς το παρόν όλα είναι καλά. Οι επιπλοκές είναι σπάνιες, όμως μπορούν να συμβούν. Στην ανάρτηση που θα δημοσιεύσω για την αυξητική στήθους θα βρεις περισσότερες λεπτομέρειες.
Αυτά προς το παρόν Cinderela. Ίσως σε κούρασα, αλλά μπορώ να μιλάω ώρες για την εμπειρία μου αυτή. Θα πω κι άλλα..αλλά όχι τώρα. Ήδη γράφω 3 ώρες..και θα κάνω ένα διάλειμμα. Περιμένω τα σχόλια σου, κι αν έχεις, απορίες.
Φιλικά,
Nele